تدوین چارچوب سامانه ارزیابی محیط مصنوع: ارزیابی اثر تهویه بر کاهش انتشار آلاینده ها ؛ نمونه موردی ویروس کووید19

Developing the Framework of the Evaluation System of the Artificial Environment: Evaluating the Effect of Ventilation on Reducing the Emission of Pollutants; A Case Study of COVID-19 Virus

با شیوع بیماری کرونا ، روند رو به افزایش آن نشان داد که سهم بزرگی از انتشار بیماری در داخل ساختمان ها رخ می دهد (چیزی در حدود بالای 60 درصد آلودگی ها) ،که با عدم توجه به حجم هوای تازه ی مورد نیاز ، آلودگی به راحتی منتشر می شود. بنابراین با توجه به الزام همزیستی با این ویروس و احتمال گسترش مجدد چنین بیماری های تنفسی واگیرداری با سرعت انتقال سریع ، نیاز به تهویه ای صحیح در فضاها بیش از هر زمانی احساس می شود ، تا آلودگی منتقل نشده و با ایجاد تهویه کافی ، پاتوژن ها رقیق شده و به مرور از هوای داخل ساختمان حذف گردند . در این راستا برای این که طراحان بتوانند این استراتژی ها را بررسی کنند ، احتیاج به ابزارهایی دارند تا در مراحل اولیه ، طراحی کار را مورد سنجش قرار دهند . ابزارهایی که در حال حاضر در اختیار طراحان هستند، به علت پیچیدگی ، تعداد زیاد داده های ورودی ، زمان محاسبه طولانی و نیاز به دانش تخصصی ، قابل استفاده در مراحل اولیه طراحی نیستند . هدف از این پژوهش تدوین چارچوب و ارائه ابزاری با سرعت بالا و حداقل ورودی ها (با استفاده از هوش مصنوعی و الگوریتم های یادگیری ماشین) ، برای ارزیابی حالات مختلف تهویه طبیعی و تاثیر آن بر : کاهش انتشار COVID-19 ، آسایش حرارتی و کیفیت هوای داخل ساختمان (کاهش غلظت CO2) ، در ساختمانی اداری در شهر تهران ، برای استفاده در مراحل اولیه طراحی می باشد . این ابزار می تواند برای کمک به مقابله با چالش فعلی COVID-19 در حال انجام و فراهم کردن آمادگی بهتر برای سایر اپیدمی های احتمالی و همه گیری بیماری های عفونی منتقله از هوا در آینده استفاده شود.